بررسی مبحث آموزش در سند ۲۰۳۰ با رویکرد منابع فقه امامیه

چکیده

ارتباطات جهانی وتوسعه روابط بین کشورها وتضارب فرهنگی درجهت ارتقا سطح زندگی شهروندی دردهه های اخیر از اهمیت بسیار بالایی برخوردار شده است ودراین راستا کشور عزیز ما نیز ازاین قاعده مستثنی نبوده ودر این جهت وبعداز پیگیری ها وبررسی های کارشناسانه ایران متعهد به اجرای مفاد سند 2030 سازمان یونسکو شده ومباحث گسترده ای بین صاحب نظران پیرامون مخاطرات؛معایب ومزایای این سندبالا گرفته است.دراین جهت ضروری می نماید که اهداف سند با منابع اصلی قانونگذاری از جمله منابع فقهی مقایسه گشته واز لحاظ مبانی فقهی مورد کنکاش قرارداده تا در مرحله اجرایی نیز زوایای پیدا وپنهان آن آشکار گردد.همانگونه که میدانیم هدف چهارم سند 2030با عنوان" تضمین کیفیت آموزش فراگیر و عادلانه و ایجاد فرصتهای یادگیری مادام العمر برای همه"می باشد،در این مقاله نگارنده با هدف تبیین مبحث آموزش سند مذکور ومقیاس مبانی این بخش ازسند با آموزه های فقه امامیه با روش توصیفی تحلیلی تحقیق نموده و امیدوار است در راستای کشف معایب ومحاسن آن درمرحله اجرایی شدن آن راهگشا باشد.ازسوی دیگر باتوجه به اهمیت مبانی فقه درنظام حقوقی واجرایی کشور وتوجه دین مبین اسلام به مباحث مربوط به آموزش وتوسعه همه جانبه آن تا جایی که اولین آیات قرآن دربردارنده دستور به فهم ویادگیری وبا عبارت" اقرأ"(علق/1)ودستور به خواندن آغاز میشودکه نوعی استعاره در اهمیت یادگیری وآموزش درهمه زمینه ها تحلیل می شود زیرابلافاصله پس از آن وارد مباحث بیولوژیکی"انسان را از علق آفريد"( علق/2) گردیده است.عبارت "اطلبوا العلم ولو بالصین" منقول از پیامبر گرامی اسلام  به همراه  احادیث و آیات متعدد دیگر در این زمینه خود مبین امر یادگیری وآموزش های پایه ای برای انسان بوده واهمیت موضوع را می رساند. همچنین با توجه به سیره معصومین(ع) که بخشی از نابع فقهی ما تلقی میشوند؛براهمیت ویژه این موضوع می افزایدبطوری که آموزش معادل آزادی انسان قرارداده شده تا جایی که پاداش آزادی اسیران آموزش وباسواد کردن مسلمانان قرارداده شده است.